Zondagochtend 7 uur
Er is weer een week voorbij. Een week van 5 dagen waarin ik werk; lesgeef, een filmopname heb of een sessie geef.
Dan is ’t zaterdag: de markt, verse bloemen kopen, de koelkast vullen en vrienden zien. Ik woon midden in Amsterdam, de zaterdagnacht is altijd wat onrustig. Geluiden van studenten die op de fiets, lallend van alcohol en pillen, zingend en schreeuwend naar huis gaan. Dan word ik wakker en is het zondagochtend, 7 uur.
Mijn favoriete moment van de week. Alles is stil gevallen. Als ik naar buiten kijk zijn de straten nog leeg. En als ik luister hoor ik alleen een merel of een spreeuw en heel in de verte de eerste tram.
Kon het maar altijd zondagmorgen 7 uur zijn, denk ik dan.
Meestal bemerk ik het alleen maar in een soort halfslaap. Ik registreer het en draai me nog ‘s om in m’n warme bedje. Misschien moet ik de wekker volgende week zetten om dit moment, waar ik zo van geniet, wat meer te beleven.
Ik kan hem zelfs iets eerder zetten en dan m’n fiets pakken en het ontwaken van de stad buiten meemaken, zodat ik het niet alleen zie en hoor, maar ook ruik, voel en proef.
Maar dat hoeft niet meer, ik hoef het zelf niet meer op te zoeken of er iets voor te doen. Het heeft mij al opgezocht. Het is al weken zondagochtend 7 uur. Dat moment dat ik graag wat meer wilde beleven, is er nu constant.
En ik zoek me er een weg in, want dit was nu ook weer niet de bedoeling. Ik bedoelde even rust, even genieten, even naar binnen, even niets. Maar hoe lang duurt dit even ?
Ik sta op pauze.
En ik niet alleen, maar met mij de hele wereld. We zijn stil gevallen. En los van de angsten die ik ervaar en de onzekerheden die me parten spelen, bemerk ik ook een nieuw soort ruimte in mezelf.
Ik ben me er al heel lang van bewust dat ik het moeilijk vind om in het hier en nu te leven. Ik streep alles wat ik moet doen af en leef voor m’n volgende vakantie. Tijdens die vakantie ben ik alweer bezig met wat ik moet doen als ik terug ben. Altijd met het gevoel dat ik daarna even niets meer hoef en dat als ik alles heb gedaan wat moest, ik echt kan beginnen met leven.
En in het volle besef dat dat moment nooit komt, want dit is geen generale repetitie, dit is het.
In oktober hadden, mijn collega teamlid van de Rebalancing School, Paula Roosjen en ik bedacht om de nieuwsbrief van april over ‘levendigheid’ te laten gaan. Maar toen we hierover gingen brainstormen voelde dat ineens heel vreemd in een tijd waarin we pats boem op pauze zijn gezet. Dus het thema werd ‘pauze’. Maar, dachten we, terwijl het overgrote deel van ons mensen op pauze staat, komt de natuur helemaal tot leven. Hoe verhoudt deze pauze zich tot onze eigen levendigheid?
Daar gaat deze nieuwsbrief over.
We beseffen terdege dat voor heel veel mensen, juist nu de knop FAST FORWARD is ingedrukt. Waar wij naar binnen keren, zijn zij dubbel zo hard aan het werk. Zij hebben niet de luxe om naar binnen te keren en stil te vallen. En hoe meer wij ons werk doen van stil vallen en herbezinnen, hoe meer wij er straks voor hen kunnen zijn, zoals zij er nu voor ons zijn.
Als ik voor mezelf spreek, dan voel ik dat er naast de angsten en onzekerheden een nieuwe creativiteit opborrelt. Want op zondagochtend 7 uur, voel ik me helder en geïnspireerd. Ik ga nu eindelijk die cursus Portugees doen. En niet 1 keer per week yoga, maar gewoon dagelijks, net als mediteren. En ook dingen die verder buiten m’n comfort zone liggen. Misschien eindelijk eens wat schrijven. Ja, ik doe het gewoon!
Laat ik eens beginnen met een column. Geschreven op zondagochtend 7 uur….
– Michiel Nooter –
