Muziek als beweging
Ron volgt ons inspiratiejaar. Muziek is zijn favoriete vorm van beweging. Hoe deelt hij zijn muziek?
Ron:
‘Muziek is van jongs af aan mijn passie nummer één. Uitlaatklep nummer één. Via dans, zang, een instrument, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Voor het uiten van emotie vind ik de piano het mooiste en fijnste instrument. Het werkt voor mij heel therapeutisch erop te spelen. Nu wel.
Improviseren heb ik altijd het fijnst gevonden. Ik heb er een hekel aan ‘iets te moeten spelen’. Muziek laten ontstaan in het moment voelt als de meest pure vorm van spelen. Dan is het voor mij ook echt ‘spelen’. Ik luister zelden iets terug. Ik wil verrast worden door wat er gebeurt. Als er dan emotie (= beweging) bij komt is dat eigenlijk de belangrijkste pijler voor mij. Daar zit denk ik ook de koppeling met Rebalancing. Via het lichaamswerk heb ik geleerd om met mijn aandacht bij mijn gevoel te blijven. Daar moet ik zijn. Daar zit leven. ‘Bron van zijn die ik ontmoet in wat mij ontroert’.
Eerder probeerde ik vooral te pleasen met mijn muziek en wilde ik het altijd graag ‘goed’ doen in de ogen van anderen. Via meditatie en de Rebalancing School heb ik ontdekt dat mijn eigen beleving het enige is dat ik heb. De paradox is, dat als ik voornamelijk voor mezelf speel, (80% van mijn aandacht bij mezelf, 20% bij de ander) en erin op kan gaan, dat juist dan de kans het grootst is dat ik andere mensen raak en meeneem. Dat is geen doel, maar een bijkomstigheid. Bij mijn gevoel en mijn adem blijven. Dan gaan die vingers wel. Als ik ga bedenken waar het heen moet, loop ik vast. Ik probeer meer te luisteren naar de muziek die ontstaat, dan dat ik actief ‘zelf’ speel. Na meditatie of na een Rebalancing lesblok lukt dat gemakkelijker dan in de waan van alledag.
De drempel om mijn pianomuziek te delen met anderen is vaak hoog, vooral als ik er zelf veel bij heb gevoeld. Alsof ik in mijn blote billen sta. Na het Rebalancing lesblok over de innerlijke criticus, heb ik bij thuiskomst lekker zitten spelen en mezelf gefilmd. De intentie was het als reflectieverslag te gebruiken. Er bewoog nog van alles na (emotie, door het blok) en het was heerlijk om te spelen. Ik vergat de camera. Na afloop wilde ik het met de groep delen. Het was bizar te voelen hoe spannend ik dat vond. Hart in de keel. Gezien het thema van het lesblok besloot ik niet naar mijn innerlijke criticus te luisteren en het toch te doen. De hoeveelheid liefde die ik vervolgens kreeg was vrij overweldigend. En bevestigend.
Ik moest opnieuw even slikken toen me gevraagd werd dit voor de nieuwsbrief te delen maar hier ben ik. Wie ben ik om ‘mijn’ muziek niet te delen als mensen er blij van worden. Dat is iets om heel erg dankbaar voor te zijn!
Ron Jansen – deelnemer inspiratiejaar