Eind december heb ik, na bijna 20 jaar bij dezelfde firma, m’n baan opgezegd

Deels omdat ik naar het buitenland ging verhuizen, deels omdat het ook wel mooi geweest was, na 20 jaar. De laatste jaren waren hectisch geweest en daarvan een tijdje bijkomen leek me een heel goed idee. Dit leek me – en lijkt me – ook een goed moment om nog één keer te doen alsof ik een 20-jarige ben die nadenkt over wat het leven hem zou kunnen gaan brengen. Zo’n moment dat alles mogelijk is, de toekomst geen grenzen heeft en risico niet bestaat, omdat je niets te verliezen hebt.

Maar waarom zou je alleen op dat moment, in het eerste kwart van je leven, op die manier naar de toekomst kunnen kijken? Zijn alle verworvenheden dan zo onmisbaar? En is het echt zo dat niemand op een 50-jarige zit te wachten?

Natuurlijk heb ik slapeloze nachten gehad en zag ik mezelf eindigen onder de brug, in een kartonnen doos, met niet meer bezit dan in een afgedankt winkelwagentje past. Maar zodra de zon op kwam buiten, kwam hij ook op in m’n hoofd en wist ik mezelf op het spoor van ‘alles is mogelijk’ te brengen.

Ik ben naar Portugal verhuisd, m’n Portugese man achterna, die begin december al begonnen was met een nieuwe baan. En denk ik – bijna – full-time na over wat de toekomst zou kunnen brengen. En dat is eigenlijk ook een baan. Ik vind zelf dat het een wonder is dat ik ook nog wasjes draai, boodschappen doe, stofzuig en soms ergens een nat lapje overheen haal. Ik verwacht daar dan ook heel veel applaus voor. Terwijl de waarheid natuurlijk is dat ik bijna niks doe. Ik spel de krant uit, lees artikelen die ik vroeger gemakshalve en uit desinteresse zou hebben overgeslagen. Ik zoek de wonderlijkste dingen op op internet. Maak nog eens een vierde of vijfde kopje koffie, app wat met de mensen in het vaderland, waarbij ik in de gaten probeer te houden dat ik niet die man word die zich verveelt en elke dag urenlang over ditjes en datjes aan het appen is. Een whatsapp blokkering is een kwestie van een paar knopjes.

Kortom, ik sta op pauze. En de eerste paar maanden van het jaar was ik daar nogal alleen in, maar nu staat de hele wereld op pauze. Nu heeft iedereen veel te veel tijd om te appen en is ook het telefoneren weer in zwang. En overheerst in alle gesprekken één onderwerp: hoe kom je de tijd door. Natuurlijk zijn veel mensen thuis aan het werk en er zullen er zijn die het zo druk hebben dat ze nog steeds rustig wachten met antwoorden op een appje, maar dat zijn niet de mensen in mijn omgeving. De meeste van mijn vrienden kunnen hun werk helemaal thuis niet uitvoeren en hebben ook geen beroepen waarbij ze zich bloot moeten stellen aan gevaren in het belang van het algemeen. Dus de antwoorden komen al terwijl je nog aan het typen bent, online zijn is bijna gevaarlijk want je kunt niet doen alsof je net ergens heen ging en teksten als ‘ik heb helemaal niks te melden, jij?’ zijn helemaal niet raar, want realistisch. En op het antwoord heb ik al wat langer kunnen oefenen: ‘ik heb de was gedroogd, ‘t was een drukke dag!’.

En dat is voldoende.

 

-Marc van Bree –